گفت‌وگو با علامه مصباح (دام ظله)

هر چند که به وقت راه رفتن يا ايستادن بر عصايش تکيه مي‌کند، اما هرگز به وقت انديشيدن، نوشتن، سخن گفتن و تصميم گرفتن جز به خدا تکيه نمي‌کند. اثبات اين نگاه دشوار نيست؛ کافي است به راه رفته زندگي اين بزرگ‌مرد نگاهي انداخت تا معناي زندگي بر مبناي بينش توحيدي را فهميد. از آن روزي که او تنها و دست خالي وارد مدرسه فيضيه شد و در اتاقکي نمور سکونت کرد، تا به امروز که آسانسور به بالا آوردن او از طبقه همکف تا دفتر رياست يکي از عظيم‌ترين مراکز پژوهشي جهان تشيع افتخار مي‌کند، کسي نه تغييري در تکيه‌اش به خدا و توسلش به ائمه اطهار(عليهم‌السلام) ديده است، و نه دست دراز کردن به سوي کسي يا وامدار شدن به انديشه مکاتب دست‌ساز و تحريف شده. به جرأت مي‌توان گفت، اگر مؤسسه امام خميني(ره) جز يک کتاب و يک الگو براي شاگردان امروز و مديران فرهنگي و افسران جوان جنگ نرم فردا نداشت، و آن کتاب هم، کتاب زندگي علامه مصباح و آن الگو، شخص و شخصيت او بود، کفايت مي‌کرد؛ شخصيتي که شاگرد مکتب امام خميني و علامه طباطبايي و آيت‌الله بهجت رحمت الله عليهم است، و با همة بزرگي، خود را مريد رهبر معظم انقلاب مي‌خواند...