هادي ذاکري

شايد، ما كه سنگ معمارى اسلامى و ايرانى را بر سينه مي‌زنيم، به اين باور رسيده‏‌ايم كه اين معمارى را در موزه‏‌ها، كتاب‏‌ها و يا حداقل در مراكز باستانى بجوييم، اما نمي‌توانيم فراموش كنيم كه همه هويت يك ملت و تمدن، در دو عنصر بسيار مهم نهاده شده : معمارى و ادبيات. پس از سلسله قاجار، معمارى اصيل ايرانى رو به فراموشى گذاشته شد و آخرين نسل معماران هنرمند و زبردست ايرانى، در دهه 40 و 50 منقرض شدند. امروز سازه‏‌ها و هر چه هستند، داراى نمادهايى غربى و شرقى، و دربردارنده فرهنگ عريانى و برهنگي‌اند. نوشته زير دغدغه‏‌اى است كه به اين مهم مي‌پردازد؛ دغدغه‏‌اى كه در صورت فراموشى آن در 20 سال آينده به نابودى كامل معمارى سنتى و ايرانى خواهد انجاميد...