حسين مركزي مقدم

عفّت و تمايل به پوشيدگي، از اموري است که خداوند تبارک و تعالي در نهاد و سرشت انسان به وديعه نهاده و فطرت او را به اين گوهر متعالي زينت بخشيده است. از آنجايي که سلامت فردي و اجتماعي انسان و تعالي و کمال معنوي او وابسته به اين حقيقت زيبا و نوراني است، در ميان اديان و مذاهب مختلف و به ويژه در دو دين مسيحيت و يهوديت، تأکيد فراواني بر پوشيدگي و عفاف شده است. اين سير فکري- عملي تا ابتداي دوران مدرن و شروع مدرنيته همچنان ساري و جاري بود، اما متأسفانه با روي کار آمدن تفکر سکولاريزم- تفکري که در آن انسان علقه اي با امور معنوي، ديني و مذهبي ندارد و همه نيازهاي خود را از علوم تجربي، عالم ماده و عقل خودْبنياد تأمين مي کند- و با زوال باورها و انديشه هاي ديني و تبديل انسان به موجودي مادي و زميني و با کنار گذاردن ملاحظات اعتقادي- ديني؛ ناگهان سيلي از بي عفّتي و هرزگي تمام دنياي معاصر را فرا گرفت و انسان هاي بي شماري را در کام هلاکت فرو برد...