مصاحبه غيرحضوري با علّامه مصباح يزدي
تهيه و تنظيم: علي‌اکبر عالميان
وحدت حوزه و دانشگاه از جمله مباحث بسيار مهمّي است که در سال‌هاي پس از پيروزي انقلاب اسلامي به طور جدي مورد توجه، دقت و تأمل صاحب‌نظران قرار گرفته است. اين توجه، البته بيش از هر چيز مرهون بينش و بصيرت بنيانگذار کبير جمهوري اسلامي بود که با نگاه ويژه خود به حوزه و دانشگاه، بر لزوم وحدت اين دو نهاد جهت اعتلاي جامعه و استحکام پايه‌هاي نظام اسلامي تأکيد مي‌کردند. ايشان با علم به اين موضوع که حوزه و دانشگاه «مبدأ تحولات يک جامعه» هستند، بر تغيير بنيان‌هاي فکري حاکم بر جامعه که حاصل استبداد 2500 ساله حاکميت شاهنشاهي بود، همت گماشتند و با فراست تمام دريافتند که راه تحول فکري و معرفتي جامعه، از مسير «وحدت حوزه و دانشگاه» مي‌گذرد. از اين رو مساعي ايشان و بسياري از مريدان و همفکران معظم له بر يافتن راه‌هاي علمي و عملي در راه وحدت اين دو نهاد استوار شد و اين گونه شد که مسئله وحدت حوزه و دانشگاه به مسئله‌اي اصلي – و نه فرعي – در نظام جمهوري اسلامي تبديل شد. از جمله مريدان و همفکران امام که خود از پيشگامان بحث وحدت اين دو نهاد بوده است، «آيت‌الله مصباح يزدي» است که همواره نقشي کليدي و پيشرو در مسئله مذکور داشته است. ارائه نظرات راهگشا در راه وحدت، تنها تلاش «تئوريک» آيت‌الله مصباح به شمار نمي‌آيد، بلکه در جنبه عملي نيز، تلاش‌هاي مجاهدانه ايشان از قبيل راه‌اندازي دفتر همکاري حوزه و دانشگاه و... بر دغدغه عالمانه اين شخصيت برجستة علمي و سياسي صحّه مي‌گذارد. از اين رو مناسب ديديم تا با نگاهي به انديشه‌هاي «وحدت‌زا»ي علّامه مصباح و تبيين آن در قالب يک مصاحبه غيرحضوري، به کنکاش در مورد بحث حاضر بپردازيم...