محمد ملك‌زاده
امام خميني (ره): «اسلام و مذهب مقدس جعفري سدّي است در مقابل اجانب و عمّال دست نشانده آن‌ها... قرن‌هاست كه با نيرنگ‌هاي مختلف براي شكستن اين سد نقشه مي‌كشند. گاهي از راه مسلط كردن عمّالِ خبيث خود بر كشورهاي اسلامي و گاهي از راه ايجاد مذاهب باطله و ترويج بابيت و بهائيت و وهابيت... با زنده بودن اين مكتب بزرگ هرگز اجانب غارتگر به آرزوي غير انساني خود نمي‌رسند، ناگزير هستند مذهب مقدس تشيع و روحانيت را كه پاسداران آن هستند، به هر وسيله تضعيف كنند و بكوبند.» استعمارگران با تجربه‌اي كه از جنبش‌هاي ضد استعماري در ايران به دست آوردند، بر آن شدند تا پايه‌هاي اعتقادي مذهب تشيع را مورد ترديد و تزلزل قرار دهند؛ بر اين اساس مرامي را بدعت گذاشتند كه بعدها به نام بهائيت مشهور شد. بهايي‌گري به صورت يك جنبش اجتماعي در قرن سيزدهم هجري (نوزده ميلادي) در ايران پا به عرصه وجود گذاشت. اين جنبش با حمايت بيگانگان در مقابل فرهنگ اصيل ملي ـ اسلامي قرار گرفت و به صورت ابزاري در دست استعمارگران براي مقابله با پايه‌هاي اعتقادي مردم مسلمان اين سامان به كار رفت. گسترش نفوذ استعمار در ايران و افزايش تماس ايرانيان با فرهنگ اروپايي در كنار استبداد شاهان زمينه را براي ظهور حركت‌هاي جديد اجتماعي فراهم كرد. در اين شرايط، بهائيت به عنوان نگرشي همچون نگرش‌هاي وارداتي سكولار در ايران ظاهر شد و در مقابل حركت‌هاي احياگر سنت‌هاي ملي – ديني ايستاد. اين فرقه با هدف قرار دادن مهم‌ترين اصول اعتقادي تشيع هرگونه تحرك مذهبي و سياسي را زير سؤال برد و درست به همين دليل بود كه در عصر پهلوي دوم، رژيم شاه دست بهاييان را در همه زمينه‌ها باز گذاشت تا انديشه مبارزه‌هاي مذهبي را كه امام خميني (ره) سمبل آن شناخته شده بود، از ميان بردارد...