انسان فطرتا خودش را دوست ميدارد و حب نفس، يکي از گرايشهاي مهم فطري انسان است که منشأ بسياري از اقدامهاي بشر را تشکيل ميدهد. بر همين اساس، انسان بهگونهاي است که ميخواهد منافع را ابتدا به خود و سپس به وابستگان نزديک خود مانند خانواده، دوستان، و همحزبيهايش اختصاص دهد. عقل و دين به اين گرايش طبيعي انسان جهت ميدهند و مسير صحيحي را براي ارضاي اين گرايش انسان ترسيم ميکنند تا موجب مفسده و ظلم به ديگران نشود. طبق عقل و سيرهي عقلا، اختصاص منافع به خود و وابستگان به خود، اگر به قيمت تجاوز به حقوق الهي و ...