انسان فطرتا خودش را دوست مي‏دارد و حب نفس، يکي از گرايش‏هاي مهم فطري انسان است که منشأ بسياري از اقدام‏هاي بشر را تشکيل مي‏دهد. بر همين اساس، انسان به‏گونه‏اي است که مي‏خواهد منافع را ابتدا به خود و سپس به وابستگان نزديک خود مانند خانواده، دوستان، و هم‌حزبي‏هايش اختصاص دهد. عقل و دين به اين گرايش طبيعي انسان جهت مي‏دهند و مسير صحيحي را براي ارضاي اين گرايش انسان ترسيم مي‏کنند تا موجب مفسده و ظلم به ديگران نشود. طبق عقل و سيره‌ي عقلا، اختصاص منافع به خود و وابستگان به خود، اگر به قيمت تجاوز به حقوق الهي و ...