محمدجواد گلزار

حقيقت همچون جويباري زلال که از سرچشمه هستي حيات گرفته، راه خود را در ميان سنگلاخ‌هاي توهم و شبهه و دشمني مي‌گشايد و در قلوب تشنگان حق نفوذ مي‌کند. اين همان حقيقتي است که امام رضا(ع) به آن اشاره دارد: «انَ النّاسَ َلو عَلِموا مَحاسِنَ کَلامِنا لَاتَّبَعونَا» (اگر مردم زيبايي‌هاي کلام ما را دريابند، از آن پيروي مي‌کنند)؛حق نيازي به پوشش و آرايش براي جلب نگاه مردمان ندارد بلکه خود از چنان زيبايي و جلوه اي برخوردار است که به آرامي در دل‌ها  و جان‌ها نفوذ مي‌کند. در مقابل، اين باطل است که بايد چهره کريه خود را در پرده اي از  آرايش بپوشاند تا موفق به جلب نگاه ها، آرا و عقايد شود. مکاتب و آيين‌هاي باطل براي حضور در عرصه جوامع انساني چاره اي جز اين ندارند که باطنِ باطل و ناخوشايند خود را در پوششي از زيبايي‌هاي غيرواقعي قرار دهند تا شايد زماني هرچند کوتاه انسان‌ها را به سمت خويش بکشانند. بهاييت نيز همچون ديگر عقايد باطل از اين قاعده مستثنا نيست. از زماني که بهاييت در ايران پايه گذاري شد، تمام تلاش خود را متمرکز کرد تا خود را  آيين صلح جو و آزادي طلب در جهان معرفي و افکار جهانيان را به سمت خويش معطوف کند. رهبران بهاييت در اين راه، از استفاده از هيچ يک از ابزار و ترفندهاي تبليغاتي فروگذار نکردند. در اين ميان، رسانه‌ها و به ويژه رسانه‌هاي تصويري نقش چشمگيري در زيبا نشان دادن چهره بهاييت برعهده داشتند. در مدت زمان کوتاهي، فيلم‌ها و مستندهاي بسياري درباره بهاييت ساخته شد که هر يک به گونه‌اي نکاتي را درباره اين آيين و متدينان به آن براي جهانيان مطرح مي‌کرد. فيلم «بهاييت در حياط خلوت من» نيز يکي از اين تلاش‌ها محسوب مي‌شود که در اين مقاله، گزارشي از آن را مي‌خوانيد...