نصرالله انصاري
بدون ترديد اقتصاد حاكم بر جهان، اقتصاد سرمايه‌داري يا ليبرال است؛ اقتصادي كه حرف اول و آخر آن را انباشت سرمايه و آزادي مي‌زند.غلبه‌ي اين شيوه از اقتصاد نه ناشي از كارايي و كارآمدي آن است، نه ريشه در ايجاد نهادهاي بين‌المللي مربوط به اقتصاد از قبيل بانك جهاني، صندوق بين‌المللي پول و غيره دارد، نه برخاسته از قدرت اقتصادي كشورهاي سردمدار اقتصاد ليبرال است و نه بازخورد تأسيس شركت‌هاي چند مليتي؛ بلكه مهم‌ترين عامل نفوذ و گسترش آن هماهنگي با تمايلات و خواسته‌هاي نفساني كنترل‌نشدة انسان‌هاست. حتي اگر اين شيوه از اقتصاد طراحي وپرداخت نمي‌شد، باز هم همين نوع از اقتصاد (مسلط يا غيرمسلط) در جهان وجود داشت چنان‌كه نمودهاي آن قبل از پيدايش نظام سرمايه‌داري و حتي در گذشته‌هاي دور وجود داشته است. ثروت‌اندوزي، لذت‌گرايي، رباخواري، استثمار و بهره‌كشي، برده‌داري، نابرابري و انحصار كه از مشخصه‌هاي اصلي اقتصاد ليبرال است در همة زمان‌ها و مكان‌ها بوده با اين تفاوت كه اغلب غيررسمي و سياه تلقي مي‌شده است. نقش نظام سرمايه‌داري اين است كه به بهانة آزادي مبتني بر اومانيسم(انسان مداري) به آن‌ها مشروعيت بخشيده و بر سياهي آن‌ها رنگ سفيد پاشيده است...