محمد محمدي نيا
«وَمَثلُ كَلِمَةٍ خَبِيثَةٍ كَشَجَرَةٍ خَبِيثَةٍ اجْتُثَّتْ مِن فَوْقِ الأَرْضِ مَا لَهَا مِن قَرَارٍ»
برخي متفکران تاريخ تمدن، تمدن‌هاي بشري را در روندي از اوج تا افول بازمي‌شناسند. از نقطه‌اي که آفتاب آن تمدن طلوع مي‌کند، به سوي قله‌ي پيشرفت و عظمت حرکت مي‌کند تا نقطه‌اي که از اوج خود فرود مي‌آيد و به پرتگاه انحطاط سقوط مي‌کند. آيا مي‌توان مثالي زد که نطفه‌ي پيدايش آن در سراشيبي انحطاط و افول منعقد شده باشد؟...