اميرحسين کاظمي

آن‌گاه كه فضا روشن و جهت‌گيري‌ها مشخص باشد، فهم درست چندان دشوار نيست؛ اما هنگامي كه غبار فضا را مي‌گيرد و تميز حق از باطل سخت مي‌نمايد، اهل بصيرت آن‌قدر كمياب مي‌شود كه شخصيتي چون اميرالمؤمنين نيز از يافتن آنان عاجز مي‌ماند و در هفته پاياني عمر مبارك خويش با حضرت مي‌فرمايد: اَيْن عَمّار و اَيْنَ ابن‌يتهان و اَيْن ذوالشهادتين و اَيْن نُظَرَاؤُهُم مِنْ اخوانهم الذين تعاقدوا علي المنيته و اُبرِدُ برو و سهم إلي الفجره؛ كجاست عمّار، كجاست ابن‌تيهان، كجاست ذوالشهادتين و كجايند امثال آنان از برادرانشان كه به مرگ پيوسته بودند و سرهاي آنان به ارمغان نزد فاجران برده شد. راوي مي‌گويد: پس حضرت دستش را به محاسن شريفش زد و گريه طولاني نمود و فرمود: آه، افسوس بر آن برادرانم. (نهج البلاغه خ 182–23–22.)...