عباسعلي مشکاني سبزواري

انسجام اسلامي، موضوعي است که پيشينه‌اي به درازاي عمر «امّت» دارد. از همان روز که قرآن کريم، اين امت را «امت واحد» ناميد و محور اين وحدت را در شعار «من خداي شما هستم» مطرح ساخت و از همان روز که پيامبر اعظم(ص) گروه‌هاي پراکندة مردمي را بر محور خداپرستي گرد هم آورد و نام «امت مسلمان» بر آن نهاد و همه را به صراط مستقيم الهي رهنمون شد، نخستين تلاش‌ها براي انسجام اسلامي و اتحاد ملت خودنمايي کرد. دعوت پيامبر (ص) از همان آغاز با «گذشت» و «آينده‌نگري» همزاد بود، خواه آن روز که حضرت علي (ع) به رغم يقين به اين‌که او خود محور آسياي خلافت است، خاموش نشست و قيامي براي دفاع از حق خويش به راه نينداخت، بلکه در مقام مشورت با خليفه وقت به خيرخواهي او پرداخت و وي را هنگام جنگ قادسيه اندرز داد که «چونان محور آسياب، جامعه را به گردش درآور و با کمک مردم جنگ را اداره کن»؛ و خواه امروز که دلاورمرداني امت را به انسجام و اتحاد مي‌خوانند و جان بر راه احياي «امت واحد» مي‌گذارند. در اين ميان، به رغم ضرورت «وحدت و انسجام اسلامي» و تلاش‌هايي که در اين راه صورت پذيرفته، برخي از همان ديرباز سنگ‌هايي بر اين راه افکنده‌اند و هنوز نيز مي‌افکنند...