إِنَّمَا الْعُلَمَاءُ فِي النَّاسِ كَالْبَدْرِ فِي السَّمَاءِ يُضِيءُ نُورُهُ عَلَى سَائِرِ الْكَوَاكِب*
14شهريور ماه 97 شاهد عروج رحماني دانشمند فرزانه، مهاجر الي‌الله، حجت‌الاسلام‌والمسلمين حاج شيخ حسن عرفان (رضوان‌الله عليه) بوديم؛ شخصيت گران‌مايه، اديب بي‌مثال و سخنور توانايي از ميان جمع دوستان و آشنايان به ديار باقي شتافت که خداگرايي، تهجد و شب‌زنده‌داري، معرفت‌طلبي، عشق‌ورزي و ابراز ارادت و مودت خالصانه به اهل‌البيت ولايت‌مداري، كمال‌گرايي علمي و معنوي، دانش‌اندوزي، بصيرت‌افزايي، نکته‌سنجي، ابتکار و خلاقيت در انديشه‌ورزي، انگيزه‌مندي فوق‌العاده در انجام رسالت الهي، عدالت‌محوري، شفقت بي‌حد نسبت به مردم، هم‌نوايي با بينوايان، هم‌دردي با دردمندان، اهتمام به رفع گرفتاري ديگران، ايثار و ازخودگذشتگي، ساده‌زيستي وصف‌ناشدني، بي‌تکلفي و بي‌تعلقي و... بخشي از خصائل و فضائل و سجاياي معنوي و علمي و مردمي او به شمار مي‌رفت. وي فرهيختة رسالت‌مدار و وظيفه‌شناسي بود که همواره آرزوي پيشرفت و تعالي نظام و کشور را در سر مي‌پروراند و با تمام وجود شيفتة تجلي مقاصد و آرمان‌هاي انقلاب اسلامي در دو سطح داخلي و بين‌الملل، به ويژه تحقق عدالت اجتماعي بود. بديهي است با چنين اوصافي کمتر کسي بتواند فقدان آن عزيز سفرکرده و آن انديشمند مجاهد را جبران کند...