احمد رهدار

«امروز روزى گرم، دَم‏كرده و تيره است. البته با روزهاى ديگر فرق چندانى ندارد. يك بار مادرم به من گفت آسمان آبى است، اما آدم فقط بايد به چشم‏هاى خودش اطمينان كند. من كه هميشه آسمان را زرد يا سياه ديده‏ام! من اصلاً همين رنگ‏ها را دوست دارم. اين دو رنگ بيش از ساير رنگ‏ها مناسب آسمان است. موزه‏‌ها مملو از پرنده‏‌هاى خشك شده است. مردم مي‌گويند روزى و روزگارى اين پرنده‏‌ها پرواز مي‌كرده‏‌اند اما من كه باورم نمي‌شود، به نطرم آنها مفلوك‏تر از آنند كه بتوانند در هوا پرواز كنند. شايد خيلى آهسته پر و بالى مي‌زده‏‌اند اينها كه هواپيما نيستند. راستى خاصيت اين موجودات چيست؟ هواپيما هدف معينى را بر مي‌آورد، اما چه كسى به اين موجودات احتياج دارد؟ مادربزرگم عاشق پرنده‏‌ها بود، به من مي‌گفت تو نمي‌دانى چه چه‌چه‏‌اى مي‌زدند! او گل‏ها را هم دوست داشت، اما من از بوى بنزين خوشم مى‏آيد؛ بوى خوش و تر و تازه بنزين. از اينها گذشته، بنزين فايده دارد حركت زندگى با بنزين است»...