مهيا زاهدين لباف
اصل 110 قانون اساسي جمهوري اسلامي ايران، اختيارات و وظايف مقام رهبري را مشخص کرده است؛ اين موارد عبارتند از: «تعيين سياست‌هاي کلي نظام جمهوري اسلامي ايران پس از مشورت با مجمع تشخيص مصلحت نظام، نظارت بر حُسن اجراي سياست‌هاي کلي نظام، فرمان همه‌پرسي و ...» در نتيجه، طبق قانون اساسي جمهوري اسلامي ايران، رهبر در رأس هرم حکومتي قرار دارد و بالاترين مقام براي اخذ تصميم‌هاي کلان در رابطه با سياست خارجي نظام مي‌باشد. با وجود وسعت دامنة اختيارات رهبري که با رأي مستقيم مردم به قانون اساسي مورد تأييد قرار گرفته است، رهبري ايران تنها در موارد بسيار مهم و حساس دخالت مستقيم دارد. دليل استفاده محدود از اختيارات چنين است که ايشان انتظار دارند مسئولان رده‌هاي ديگر، خود بتوانند بر مشکلات فائق آيند تا در مسير شکل‌گيري و نهادينه شدن نظام جمهوري اسلامي، رويه‌هاي جديد و برگرفته از آراي جمهوري ايجاد شود.1 مطلب پيش رو، سعي دارد به گوشه‌اي از مسائل بين‌المللي و منطقه‌اي رخ‌داده طي بيست و سه سال گذشته که به نحوي با ايران در ارتباط بوده‌اند، اشاره کند و راهکارها و رهنمودهاي رهبر معظم انقلاب اسلامي ايران را در قبال هر يک از اين رويدادها يادآور شود...